Αγέννητος σχεδόν... Για μια στιγμή, η πόρτα του κόσμου ανοίγει. Αναπάντεχο φεγγοβόλημα. Βλέμματα περίεργα, υγρά, λες και μιλούσαν: Νίκησε! Βουβό αγέρι φύσηξε, η κάσα έτριξε άγρια απ' το χτύπο. Σκοτάδι ξανά. Μέσα στο θάλαμο των πρόωρων νεογέννητων η ευτυχία εναλλάσσεται συχνά με την αγωνία. Τα νεογέννητα παλεύουν να μείνουν στη ζωή. Και εγώ εκεί κοιτώ ανήμπορος. Μόνο μου όπλο είναι το γέλιο. Γιατί το γέλιο είναι η πρώτη και η πιο σημαντική ανθρώπινη έκφραση που μαθαίνει ο άνθρωπος μόλις γεννιέται... ίσως μαζί με το κλάμα...