Καθώς περνούν οι κουρασμένες μέρεςμέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη,κρυμμένος μες στις πικροδάφνεςονοματίζεις τις αράχνες:τον υφαντή, τον ερημίτη, την λυκοαράχνη,τον αμαυρόβιο, την αγελήνη, την αργιόπη,να πλέξουν γύρω σου τον πιο όμορφο ιστό τουςαπό ολόχρυσο μετάξι υφασμένο,να παγιδέψουν στις κλωστές έναν αστρίτη,στις οψιδιανές ακτές να τον αφήσουνπλάι στην ξερή τη λάβα να στεγνώσει,το αστροκέντητό του δέρμα να φορέσειςνα ξεγελάσεις τον Αγγελοκρίτημε το ακόντιο του Δρακοκτόνου,και πάλι κάπου εκεί απ’ τις πικροδάφνεςτην άρμη του Αυγούστου να σκορπίσεις,τα κρίματα του κόσμου να σκοτώσεις.