Οι τέσσερις διάλογοι του Κορυντόν δεν αποτελούν ούτε εξομολόγηση, ούτε λίβελο, ούτε επιθεώρηση των σεξουαλικών παρεκκλίσεων, αλλά μια προσπάθεια διύλισης του ευαίσθητου ζητήματος του ουρανισμού - δηλαδή της παιδεραστίας. Στηριζόμενος στον Μονταίν, τον Πασκάλ, τον Σπινόζα και άλλους πολλούς, ο Ζιντ υπογραμμίζει τον παιδευτικό χαρακτήρα της παιδεραστίας, χωρίς όμως ποτέ να αρθρώνει την απολογία της.