Με τη Σιμόν Μασάρ, το αγνό, δεκάχρονο δουλάκι, που ανάμεσα σε δωσίλογους, πολεμοκάπηλους, προδότες, δειλούς και βολεμένους αντιστέκεται στον κατακτητή, ο Μπρεχτ δεν επιδιώκει την αγιογραφία μιας ηρωίδας. Παρακολουθεί την αγνή, ανυστερόβουλη λογική ενός ταραγμένου παιδιού, το οποίο ανάμεσα σε αστεία οράματα, εφιάλτες και γεγονότα προχωρά πάνω από φόβο και υποταγή. Βασικός άξονας είναι η θέση του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι σε μια φαινομενικά μονιμοποιημένη μοίρα και η θέλησή του να επέμβει και να επιφέρει αλλαγές στις κοινωνικές διαδικασίες. Αν και το θέμα είναι θλιβερό, το έργο δεν είναι σκυθρωπό, αντίθετα πρόκειται για ένα θέατρο ανάλαφρο, τρυφερό, ποιητικό, ευπροσήγορο, γεμάτο χιούμορ και ειρωνεία.