Σε βαθύτερη στοιβάδα, το βιβλίο, παρά την αέναη διαστολή του, έμενε Θραύσμα - γιατί μου έδινε, απλούστατα, την εντύπωση ότι κάτι λείπει, ακόμη κι εδώ, στο μερικευμένο, αισθητικοποιημένο πεδίο, όπου ξεπέσαμε... Κάτι δεν είπα ακόμη, κάτι που ολοένα πιο δύσκολα λέγεται καθώς η δουλειά, π.χ. του Γκανά κι έπειτα κι άλλων διακλαδίζεται μες στη δική μου: Θα 'πρεπε να επανεξέδιδα τα Άπαντά μου για να το έδειχνα· ή, αντιθέτως, ν' άφηνα το βιβλίο να συντριβεί εξαιτίας του ίδιου του βαρυτικού πεδίου του: πιασμένο στην παγίδα που το ίδιο έστησε σαν αναπαράσταση της αληθινής ζωής... (Απόσπασμα από την έκδοση)