Τα ελληνικά παραμύθια δεν είχαν την τύχη των αρχαιοελληνικών μύθων, που για αιώνες ολόκληρους αποτέλεσαν κοινό τόπο αναφοράς και προβληματισμού. Η παρουσία τους γίνεται σπάνια αισθητή στον επιστημονικό ή στον εκδοτικό νεοελληνικό χώρο: ούτε συλλογές πολλές και καλές έχουμε, ούτε μελέτες. [...] Το παραμύθι είναι ωστόσο λόγος πατροπαράδοτος, προφορική αφήγηση που άνθισε και διαδόθηκε στον κόσμο ολόκληρο· σε κάθε κοινωνία αφομοιώθηκε από τη συλλογική μνήμη διαπλάθοντάς την, χωρίς να 'χει περάσει από το χώρο της γραπτής λογοτεχνίας για αιώνες. Οι περισσότερες παραμυθιακές συλλογές καταγράφηκαν από τους λαογράφους των ευρωπαϊκών χωρών μόλις τον περασμένο αιώνα. [...] Με τον τόμο αυτό, η «Εστία» εγκαινιάζει μια ενημερωμένη παραμυθιακή σειρά. Το υλικό που δημοσιεύουμε θα επιλέγεται κάθε φορά με βάση ένα μυθικό θέμα. Ο πρώτος τόμος είναι αφιερωμένος στις ηρωίδες των λαϊκών αφηγήσεων, τις παραμυθοκόρες, όπως τις ονόμασα ακολουθώντας τη συμβουλή της Αδριανής Δημακοπούλου. Θα ακολουθήσουν τόμοι με θέματα όπως ο καννιβαλισμός, η περιπλάνηση, τα τέρατα, η αιμομιξία, από άλλους ερευνητές και την υποφαινομένη. [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)