Η ψυχαναλυτική διαδικασία κινείται σε ένα διυποκειμενικό πλαίσιο, όπου ο αναλυτής ακούει, επεξεργάζεται τις προβλητικές ταυτίσεις που έρχονται από την άλλη πλευρά και ερμηνεύει, ενώ ο αναλυόμενος υποδεικνύει συνεχώς τον κατάλληλο ρυθμό, τη σωστή ταχύτητα και τη σωστή δοσολογία των ερμηνευτικών παρεμβάσεων. Αυτό σημαίνει ότι η ανάλυση δεν έχει να κάνει μόνο με ό,τι συνέβη στο παρελθόν αλλά και με ό,τι συμβαίνει εδώ και τώρα, στην αμεσότητα της θεραπευτικής σχέσης. Σε μια τέτοια οπτική, ο αναλυτής δεν καλείται μόνο να βρει κρυμμένες αλήθειες και να κάνει ανακατασκευές του παρελθόντος· καλείται επίσης, χρησιμοποιώντας τις αρνητικές του ικανότητες και τη δυνατότητά του για reverie, να προάγει την ανάπτυξη λειτουργιών και ψυχικών δομών που δεν κατάφεραν να αναπτυχθούν στο πλαίσιο των προγενέστερων σχέσεων του αναλυόμενου. Τις παραπάνω πεποιθήσεις του για την ψυχανάλυση μας μεταφέρει με το παρόν σύγγραμμα ο ψυχίατρος δρ. Βασίλης Φαλάρας, καθηγητής του ΤΕΙ Αθήνας και διδάσκων ψυχαναλυτής της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας. Είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσει πολύτιμο οδηγό, αλλά και χρήσιμο συμπλήρωμα σε όλους τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας που ασχολούνται με την ψυχανάλυση.