Στο βιβλίο περιγράφεται μια μέθοδος θεραπείας των ψυχικά ασθενών που χρησιμοποιήθηκε -απ’ ό,τι φαίνεται- για εκατοντάδες χρόνια σε εκκλησίες και μοναστήρια, κατά την οποία ο ασθενής φυλακιζόταν σε ένα πολύ μικρό κελί αλυσοδεμένος μέχρι ο ιερέας να αποφασίσει ότι θεραπεύτηκε. Η συγγραφέας αφήνει να αιωρηθεί το ερώτημα κατά πόσον η εν λόγω θεραπεία είναι πραγματικά σκληρότερη από την ψυχανάλυση και τη βίαιη αναμέτρηση με το Ασυνείδητο που προϋποθέτει.