Καμία λογιοσύνη δε με ωθεί να γράφω. Τίποτα δε μου απαγορεύει να αισθανθώ. Κανένα ημισφαίριο του εγκεφάλου δε δύναται να διαγράφει. Όχι, δεν αψήφησα την ύλη, μονάχα τη δύναμή της αψήφησα, λιγάκι. Ούτε θα τα 'ξερα ποτέ τα όσα γράφονται από μένα. Ούτε θα τα 'ψαχνα ποτέ να τα βρω. Ποιος άνθρωπος δε δείλιασε ν' ανοίξει το σεντούκι της ψυχής του σε σκοτεινό δωμάτιο; Όχι εγώ. Ο ήλιος γίνεται πιο φωτεινός στης σκοτεινιάς τα απόκρυφα. Μια παλέτα είναι η ζωή με χρώματα λογιών, ένας καμβάς είναι η ψυχή μας που εμείς τον μπογιατίζουμε στο διάβα της ζωής μας. Μα όπως κάθε παλέτα χαρίζει στο ζωγράφο συνδυασμούς χρωμάτων, αισθημάτων, εμπειριών έτσι και κάθε αλλόκοτος συνδυασμός δημιουργεί ένα καλλιτέχνημα, ένα έργο τέχνης. Όταν το κίτρινο εισχωρεί στο μαύρο, το δεύτερο χάνει τη τόση σκοτεινιά του. Όμως όσο μαύρο κι αν προσθέσεις στο γαλάζιο, δε καταφέρνει να αλλοιώσει τη ταυτότητά του. [...] (Από την έκδοση)