Το βιβλίο µελετά την εξέλιξη του καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης από την αρρώστια και τον θάνατο του Λένιν (τέλη 1922-Ιανουάριος 1924) µέχρι και το τέλος του Μεγάλου Τρόµου (1936-1938).Στο επίκεντρό του βρίσκεται η µελέτη του σταλινισµού ως ενός πολύµορφου φαινοµένου, παραγόµενου συνολικά από την πάλη των τάξεων στον σοβιετικό κοινωνικό σχηµατισµό. Συνεπώς, η έµφαση στην «προσωπολατρία γύρω από τον Στάλιν», στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, απορρίπτεται ως µια αβαθής και αποπροσανατολιστική προσέγγιση. Οµοίως, απορρίπτεται και η προσέγγιση, σύµφωνα µε την οποία, η δεκαετία του 1930 αποτέλεσε την επιτυχή επίτευξη της σοσιαλιστικής οικοδόµησης στην ΕΣΣΔ, έστω και κάτω από δύσκολες αντικειµενικές συνθήκες. Η µελέτη δεν στηρίζεται µόνο στα κλασικά ιστορικά βιβλία των δεκαετιών 1920 έως και 1980, ορισµένα από τα οποία υπάρχουν από παλιά ή πιο πρόσφατα και σε ελληνική µετάφραση. Επεκτείνεται σε ένα µεγάλο µέρος της τεράστιας συζήτησης για την ΕΣΣΔ, στον αγγλοσαξονικό κυρίως χώρο, κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια ή και στον ίδιο ακόµη τον ρωσικό και µετασοβιετικό χώρο, δεδοµένου ότι πολλά έργα του έχουν ήδη µεταφρασθεί στα αγγλικά. Αυτή η συζήτηση είναι σε µεγάλο βαθµό άγνωστη στο ελληνικό κοινό.