ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΜΑΝΑΕίχα μια μάνα πανέξυπνη.Σπίρτο αναμμένο.Ευαίσθητη, ανυποχώρητηκι αποφασισμένη να με δείρειάμα της πατούσα τον κάλο.Άμα την ενοχλούσα κάνονταςδιάφορες ζαβολιές.Όπως τότε, που βούτηξαμέσα σε έναν μισογεμάτοκουβά σφουγγαρίσματοςτο καυχησιάρικο μαντολίνο μου.Δώρο πολύτιμο της νονάς Ρένας.Είχα μια μάνα μελαγχολικήσαν ανυποψίαστη κωδωνοκρουσίαπου συνεχώς με σκυμμένο το κεφάλιυπέμενε καρτερικάτον αντισεισμικό παλμόαγίνωτων χαμόγελωναυριανών βροχών.Είχα μια μάνα τρυφερήσαν φρέσκο μαγιάτικο αμπελόφυλλο.Σπίρτο μοναχό.Δε χάριζε κάστανα σε κανέναν.Κι όμως στη διάρκεια μιας βεγγέραςέγινε κατακόκκινη σαν παπαρούναόταν εκμυστηρεύτηκε στη γειτόνισσαπώς δεν είχε βγάλει το δημοτικό.Είχα μια μάνα πασπαλισμένημε ζάχαρη που μεταμορφωνότανσε καρβουνάκι θυμιάματος.Τότε ήταν που τα όνειρά τηςέκαναν πέτσα πάνω-πάνωκαι μού τα προσέφερε σε πήλινο.Είχα μια μάνα σαν πρωινό αεράκι.Τότε ήταν που φουρκιζόταν πολύάμα της πατούσα τον κάλο.Δεν μπόρεσε να βγάλει το δημοτικό.Εντούτοις χάρη στη γραμματιζούμενηκαρδιά της έμαθα να συλλαβίζω τοστεναγμό του κόσμου και να στοιχηματίζωστο σπόρο αγέννητων αιώνων.