η ανεξάντλητη αφήγηση των δέντρων αναπαριστά τον ύπνοπως είμαστε δέντρα πως μιλάμε διψασμέναμε το νερό θυμούνται να μας ξέρουντι ν' απέγινε η άμμοςτη φύτεψαν να γίνει λάσπηκαι που τα πρόσωπαόπου μνήμημας κοιτούν σωπαίνουν και μας μοιάζουνμες στη ρωγμή της πέτρας κατρακυλά ο κόποςρωτούν μήπως κι αυτή χτυπά σαν καταρρέει η σκόνηαν κάθε που βαραίνει βαθαίνει που πονά αν ερωτάμην είν' φωνή το σχήμα που πάλλει στα θεμέλιακραυγή δική της μην είναι η σιγήη γη σταματημένηάλλωσπως που φώναζεπως γύρναγε πως έβγαζε παράτονη παράπονη πνοήπαράφορη πως φύσαγε κι ανέμιζε ανέμηνήμα κλωστή κουβάρι να πιαστεί [...]