Για τα παιδιά του φθινοπώρου, της θάλασσας, του παραμυθιού και του ονείρου.Για τις πατρίδες της καρδιάς.Για ό,τι περισσότερο στη ζωή μου αγαπώ.«Ποιος τραγουδά τόσο όμορφα;» αναρωτήθηκε, ανοίγοντας το παράθυρο του δωματίου του. Κοίταξε δεξιά-αριστερά γεμάτος περιέργεια. Μόνο το κύμα της θάλασσας έβλεπε και το φως του φεγγαριού. Δε φαινόταν να υπάρχει κάποιος εκεί κοντά.Γυναίκα να ’ναι ή νεράιδα τούτο το πλάσμα με τη θεϊκή φωνή; σκέφτηκε και χαμογέλασε αμέσως για τη σκέψη του. «Aχ Τζιάκομο! Τζιάκομο! Πού ακούστηκε νεράιδα τη σημερινή εποχή;» σχεδόν μάλωσε τον εαυτό του. Ένα παράξενο τραγούδι, ένας ποιητής ονειροπόλος, ένα ταξίδι-προσκύνημα. Αντρέας, Τζιάκομο, Πιέτρο, Λεωνόρα…Ψυχές που περιπλανιούνται ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες, όνειρα κι αλήθειες που γίνονται ένα. Γιατί μερικές φορές η αλήθεια είναι το ίδιο το όνειρο.