Ω γλυκό μου ταίρι, ως έαρ γλυκύΣτου χρόνου δεν έχεις ενδώσει τη φθοράΜα κάθε ώρα που περνά ωραιότερο γίνεσαιΦαίνεται πώς για σένα όχι μόνο η Τύχη, μειλίχια θεότηςΑλλά και η Τέχνη, θυγατέρα της μνήμης, ακόμα ξενυχτάΚαι ορθώνει γύρω σου ανυπέρβλητα τείχηΟ θησαυρός που μέσα σου κρύβεις, άνθος αθέριστοΌχι, δεν είναι από τον κόσμο αυτόΆλλο φέγγος σε στολίζει σε διάνυσμα ψυχικόΚι αν όσα μπόρεσε να δωρίσει η σκέψηΦαίνονται πενιχρά μπρος στη δική σου χάρη και ομορφιάΈρχονται πίσω λαμπροί ποιητές και ανέσπεροι στίχοι.