Η άτακτη ομοιοκαταληξία του χειμωνανθούΠάντα οι λέξεις θα φτάνουν πρώτεςστο φωτοφίνιςτης άκλιτης επιβίωσης.Γλυκομίλητα ροκανίδιανα δεσμεύουν την τρυφερή, μονοκόμματη ρουτίναμιας κατασκευασμένης ανάμνησης.«….Κι εκείνες οι συλλαβές που ποτέ δεν τερματίσουν και μείνουν σιωπηλές στης λήθης τον άηχο κύκλο, αγάπησε τις κατιτίς περισσότερο – πέρα απ’ τις πέντε αισθήσεις.Στα ανείπωτα συνώνυμα ακουμπά το μεράκι του στίχου…»