...Το όνειρο έγινε ελπίδα απέλπιδα, Μετοίκισε μέσα σ' ένα σμήνος ψυχέςΣτου Άδη τα δώματα!Εκεί κάτω στων Σκιών το ζόφοΣαν σιντριβάνι δακρύων ψυχές αιμάσσουσεςποτίζουν τα κρίνα τα ανθρώπινα.Καρτέρι θανάτου έστησαν οι μέρεςστις σκοτεινές φωλιές του νου μας...κι ο Χρόνος έσβησε των σηματωρών τα βήματατα ελπιδοφόρα!...Κι η τροχαλία του Κόσμου γυρίζειτρίζοντας, σκουριασμένη, ξεχασμένηστης σκουριάς της την ταπεινωμένη όψη!Μόνη ελπίδα... του Ήλιου το νήματο τυλιγμένο στην ανέμη των πραγμάτων...γυρίζει την Τροχαλία του Κόσμουδίνοντας ελπίδα ζωής στη μνήμη του γίγνεσθαι!Σ. Μ.