Απ' το μέγιστο Αρχίλοχο κιόλας μέχρι τον Επίχαρμο, το Σώφρονα, τον Εύπολη και το μέγα Αριστοφάνη, κι απ' τον Ιωάννη Βηλαρά, τον Αλέξανδρο Σούτσο, τον τραγικό αυτόχειρα Κλεάνθη Τριαντάφυλλο (που του κλείσανε το Ραμπαγά κι έζησε μονάχα 39 χρόνια), τον Κωνσταντίνο Σκόκο, το σπουδαίο Ανδρέα Λασκαράτο τον αφορισμένο και το συμπατριώτη του το Μικέλη Άμβλιχο έως τον κορυφαίο σκωπτικό, πατέρα του θρυλικού Ρωμιού, το Γεώργιο Σουρή, αλλά και απ' τον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον Κωστή Παλαμά, τον Κώστα Βάρναλη, έως το Γιώργο Σεφέρη και το Νίκο Γκάτσο, οι Έλληνες ποιητές σαρκάζουν, σατιρίζουν και κριτικάρουν με σκωπτική ιδιοφυΐα και επιθετική ποιητική. Μια διαιώνια αλυσίδα σαρκασμού, που πίσω απ' το μπροστινό γέλιο ζητάει την υπόγεια κρίση θεσμών και ανθρώπων με άξονα πάντοτε μια καλύτερη κοινωνία. Ο Βασίλης Βλαχάκος, λοιπόν, μας παρουσιάζει εδώ ένα πολύστιχο πόνημά του με τίτλο Η Δημοκρατία στον οίκο ενοχής με ποιητικό άθυρμα την τεσσαρακονταετία 1974-2014 και την κοινοβουλευτική διαδρομή της χώρας. Το έργο αναπτύσσεται στην κλασική σολωμική μετρική, δηλαδή στο τροχαϊκό μέτρο, με εναλλασσόμενους οκτασύλλαβους και επτασύλλαβους στίχους (που δεν είναι άλλο από τον επίσης κλασικό σπασμένο δεκαπεντασύλλαβο του λαϊκού μας τραγουδιού, όπως συνεχίστηκε απ' το δημοτικό μας και τις παραλογές του) και ολοκληρώνεται σε 1.821 στροφές! Ο συμβολισμός εδώ είναι προφανής βέβαια. Ο ποιητής μας, παρά την πολύστιχη διαδρομή της σύνθεσης, διατηρεί από στροφή σε στροφή τη νοηματική αυτοδυναμία των θεματικών του παραγράφων, δίχως να πλατειάζει ή να επαναλαμβάνεται. Δείχνει να οδηγεί το μέτρο και να μην άγεται και φέρεται απ' αυτό. [...] (Από την έκδοση)