Η ΕΛΙΑΜέρες και νύχτεςτώρα σκαλίζωτόπους σκληρούς άνυδρες πέτρες.Των καιρών τις στάλεςστις χούφτες μου κρατώμήπως και σβήσω κάποτετη δίψα της γης μουμήπως κι ανθίσουνιβίσκοι κόκκινοιστα περιβόλια.Μα η ρίζα της ελιάςβαθαίνει ασάλευτηαήττητη απλώνεταιαμείλικτα στον κήπο.Λουλούδια εφήμερανα μη ζητάςΕσύ τόσους καρπούςαιώνιους που δρέπεις.Στο ξύλο έγειρακαι παραδόθηκαγυμνή.Είμαι η Μέρακι η Νύχταμε πολιορκεί.