Ο ΠΑΡΑΦΡΩΝ ΡΙΝΟΚΕΡΟΣΈνας ρινόκερος τρέχει μες στο κεφάλι μουκάθε που πέφτει μαύρο το σκοτάδιόταν οι οιμωγές ακούγονται όλο και δυνατότερααπ’ το υγρό υπόγειο του μυαλού μουΘυμάσαι όταν με πρωτοσυνάντησες, αγάπη μουστη συμβολή των οδών Garibaldi και Paceακριβώς εκεί που τέμνονται ο έρωτας και η φθοράΠερπατάγαμε αγέρωχοι στη μουσκεμένη πόληντυμένοι τα είκοσι μας χρόνιατην ώρα που οι οδοκαθαριστές μάζευαν σάπια φιλιά από τους δρόμουςΩ, μη μ’ αφήσεις μόνο τώρα, αγάπη μουστη μέση αυτού του σκοτεινού τούνελπίσσα το σκοτάδι και στην άκρη τουαυτά τα άγρια σκυλιά που αλυχτάνεΑς μην τους κάνουμε τη χάρη να μπουν στα μυαλά μαςΜυρίζει, το ξέρω, αγάπη μου, καμένη σάρκα ο αέραςΑς στρώσουμε στον δρόμο παλιές εφημερίδεςνα μην κρυώνουνε το βράδυ οι νεκροί μαςκαι το πρωί που θα ’ρθει σίγουρα, το ξέρεις και το ξέρωθα κάνουμε τον απολογισμό μαςΤόσοι νεκροί, τόσοι τραυματίες, τόσοι ζωντανοί