ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ...Σήμερα άργησα λιγάκι…Στις καλοσύνες του ο καιρός,πήρε μπροστά ο παλιός μας κήποςη μόνη ζωή σε κείνο το ρημάδι…Πόσο έμοιαζε νιογέννητοςτέτοιο ένα μαβί οι πασχαλιέςστο φόντο της φωτογραφίας.Αγνώριστα τώρα τα πρόσωπα από τις ραγισματιές…Φυλαγμένη την έχω μες στην «Ασκητική»-ιδιαίτερα σου άρεσε ο Καζαντζάκης-πάντοτε ήταν η αγαπημένη μου…το αγκαζέ ζευγαράκι της Λαμπρής,ολόσγουρα μαύρα μαλλιά και οι δυο σαςκαι η άνοιξη αιώνια μες στην ευφρόσυνη ανθοφορία. Οκτώ μήνες παγωμένοι…Ποτέ μου δε θυμάμαι να σε κοίταξα τόση ώρα κατάματαούτε να σου έχω μιλήσει τόσο πολύ.Δεν το `χες με τις πολλές κουβέντες…Και όμως θα μπορούσα να σου το έχω πει…οι έναστρες νύχτες της Παναγιάςο χρυσοκέντητος θόλος τ΄ουρανούτα χαλάσματα με θλιμμένα τα περιγράμματά τους στο ημίφωςκαι η πικρή ομήγυρη του ξεριζωμού,ανταμώματα, σμιξίματα και οι άλικες ιστορίες γύρω από τη φωτιάήταν ετούτα τα καλοκαίρια, πατέρα,τα πιο ωραία της ζωής μου.