ΝΤΥΣΕ ΜΑΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΙΗΜΑΠοιος σε κρατά, των λέξεων χρυσόμαλλο δέραςΠου χάνεσαι και λάμπεις κόμη της ΒερενίκηςΑσθμαίνουσα σχισμή ψάχνω το ανέγγιχτο ν’ αγγίξω- Ν’ αντισταθεί στο σίδερο ποιος ξέρει;-Ποιος άνεμος σκορπά του κήπου σου τα άνθη;Σ’ έρημο τόπο πέταλα σκόρπια μαργαρίταςΘύμηση κι επιθυμία, σαλεύονταςΕίμαστε ή δεν είμαιΕγώ ή ο ΚανέναςΑγάπα ή ν’ αγαπώΘεοί και Δαίμονες μας προσπερνούν ποδοπατώνταςΚαι όλο κρύβεσαι κάτω απ’ της πόρνης σου την μπούργκαΒουλιάζουν οι δρόμοι στην ΚαμπούλΦοβάμαιΠού βρίσκεσαι καλειδοσκόπιο αόμματωνΘριμμάτισε τα κάτοπτρα να δω πίσω απ’ το είδωλοΜέσα στο τίποτα του τίποτα να μείνωΟύτιςΠοίηση φανερώσουΝτύσε μας στο γαλάζιο Ποίημα