ΕΛΕΝΗΣτα γυάλινα κλουβιά των έψιλόν σουχάνεσαιεσύ που το φεγγάρι ορμήνεψεςμη φέξει και θρηνούμε.Σε αρχαίο δράμα ακροπατάςγια να σκιρτήσει ο μελωδόςο ποιητήςο ραψωδόςο Μάνος.Σακατεμένα γόνατααπ’ τον καιρό της Τροίας σε προδίδουνμα από τον όλεθροκρατιέσαι σε απόσταση.Το πεπρωμένο σε έστειλεσκλάβα σε μαύρους έρωτεςμε αιχμαλωσία εκούσιαδιλήμματα να συνθέτειςώσπου ο ίαμβος ξυπνάκαι γίνεσαι τραγούδι. Σε ανήλιαγες στεριές γίνεσαι φωςαστέρι συνοδεύει το όνομά σουκαι ο σταυρός κι ο ταπεινός βασιλικόςκραταίωμα της πίστηςκρύβουν εσαεί το άρωμά σου. Και σαν γεννήθηκατου λόγου μου κι εγώσε απόσταγμα αγγελικόγεύτηκα το θυμίαμακληρονομιά βαθύπλουτη μού δόθηκεμε μιαν ευχή ταγμένηνα με λαλούν «Ελένη».