Σὲ μέρη μαῦρα ἀπόμερα ὅλο πᾶνε, δές, καὶ ἀράζουντὸ μεσημέρι τὰ κοράκια καὶ οἱ σκληρὲς κρωξιές τους.Ξυστὰ περνοῦν πλάι στὴ λαφίνα κάποτε οἱ σκιές τους,καὶ πάλι κάποτε μὲς στὴ μαυρίλα τους σχολάζουν. Καμιὰ φορὰ καὶ τὴ γαλήνη τὴ φαιὰ χαλᾶνεποὺ τὸ χωράφι ἁπλώνει καὶ στὸ χῶμα του τὰ φέρνεισὰν τὴ γυναίκα ποὺ ἕνα νιῶσμα τήνε παρασέρνει,μὰ εἶν᾽ καὶ φορὲς ποὺ θὰν τ᾽ ἀκούσεις νὰ φτεροκοπᾶνε γιὰ τὸ ψοφίμι ποὺ ἀπὸ κεῖθε κάπου ἀλλοῦ μυρίζουν,καὶ ξαφνικὰ πρὸς τὸν Βορρᾶ τραβοῦν νὰ βροῦν δυσώδητροφὴ νὰ τὰ χορτάσει μοιάζοντας τότε μὲ ξόδι —καὶ στοὺς ἀγέρες χάνονται ποὺ ἀπὸ ἡδονὴ τρεμίζουν. Die Raben