Φως, σχήματα και γεωμετρία, σκιές πριν από το λιόγερμα και, άλλοτε, τη χαραυγή. Τα ποιήματα της Αργυρώς Λουλαδάκη, ηχούν ως ευαίσθητες χορδές, ένα τρίξιμο στην πόρτα, μιαν ανάσα. Μια πόρτα ανοιχτή με θέα απροσδιόριστη. Η οδός των δικών της ονείρων μοιάζει με κερί που τρεμοπαίζει μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο. Κι η φλογίτσα του όμως, δεν σβήνει. Παραμένει και περιμένει..., Χρήστος Τσαντής