...Από τότε κάθε που ξυπνώ σε ξένες κρεβατοκάμαρες σε μακρινούς τόπους, με καθαρά σεντόνια από κάτω μου και αχνές σκιές στους γύρω τοίχους που ρίχνουν οι γρίλιες των παραθύρων σαν σκιές μιας γκιλοτίνας, περιμένω ν' ακούσω το απαλό, ρυθμικό, πηγαινέλα των κυμάτων του ωκεανού...Μα, όχι, όχι...δεν είναι ο ωκεανός που γέμιζε τον ύπνο και τον ξύπνιο μου πίσω από παράθυρα με κουρτίνες που ρίχνουν σκιές, δεν είναι ο ωκεανός...είναι το νησί.