ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣΤις νύχτες τα πάντασε μια φρενίτιδαπολλοί ίσκιοιέρχονται πολλοί, μεγάλη οχλαγωγίαπίσω από αιώνες,γνωρίζω τα ονόματά τους,μπορεί και όχι,στήνονται ορθοίμε τα λευκά τους χέρια,όλοι μιλούν και θέλουν.Ακούω τους ήχους του ρολογιού,το ένα λεπτό του μέλλοντοςγίνεται παρελθόνκι εσύ μ’ αγγίζεις δειλά,ίσα που να νιώθωτο φόβο σου για το μέλλονκαι να σε παρηγορώτίποτα τόσο ωραίο,τίποτα πιο πικρό!