Μαρία Πολυδούρη προς Κώστα ΚαρυωτάκηΚι εγώ που πόθησα βαθιά την ένωσηδε βρήκα παρά μόνο τα ίχνη σουκι αυτά απελπισμένα ακολουθώ στην οστρακοφόρα άμμομε τα πέλματά σου να διαγράφουν την αταλάντευτη φυγήπρος τα εμπρόςκαι η ψυχή μου πυροφάνι φωταγωγημένο στην οδύνημέσα στης προσμονής την κίβδηλη ελπίδαοικτρά παραδομένη.Δεν αποθνήσκει η ελπίδα,η αντοχή φθίνει των ονειροπόλωνπου τα πιο μακρινά ταξίδια έκανανστο φτερό του καρχαρία χρόνουκαθώς βουτούσε σταθεράστον κυματισμό τού αναπότρεπτου τέλους.Κάποτε ξοδεύονται τα όνειρακαι συναιρείσαι με τα πλουμιστά σου ράκη,τραγική μου αμοιβάδα,στην οστρακοφόρα άμμο τα ίχνη σουαπό του καιρού την άτρακτοσκληρά λεηλατημένα.