Αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι της προσφυγιάς με πείσμα κρατούν στα δόντια τον άσσο των υποσχέσεων του θεού, που δε φαίνονται από πουθενά. Πότε η αλέκιαστη φωνή της ελευθερίας θα αξιωθεί να κοιμηθεί στην αιώρα των ποιημάτων που θεραπεύουν τα καμένα τους βλέφαρα; Μήπως αυτό το ξεφάντωμα το κρέμασαν στα κλαδιά του ανέμου και άδικα περιμένουν τα συχαρίκια της καταδίκης της βαρονίας του πλούτου; Ελπίζουν και ξενιτεύονται.