Αβάσταχτη χειμερινή σιωπή που σφυροκοπά ξανά τις δεκαετίες μου–ιδού ο άνθρωπος ο υπό του μηδενός αργοναύτης–όπου σταθώ τρέχει, με χαιρετά απ’ τα απέναντι η ανυπαρξία,έπειτα ο ισοδύναμος της καρδιάς μου φόβος,αυτό το μελανόμορφο θηρίο εντός μου,επιχειρεί μικρές βεβηλώσεις, γλεντά, μεθάει, φωνάζει και γελάει,να ξεπετρίσει θέλει τα ιερά θεμέλιά μου λίγο-λίγο.