«Ένα πρωί του Απριλίου. Ετοιμάζομαι να πάω στηνκαινούργια μου δουλειά. Θα κάνω τον καφέ μουόπως μ' αρέσει: σκούρο, πικρό, πηχτό, χωρίς γάλα ήζάχαρη. Εκείνος θα 'ρθει από πίσω μου και θακολλήσει στην πλάτη μου το γυμνό του στήθος. Θαπάρει την κούπα μου, θα πιει μια γουλιά καφέ, θακάνει πως φτύνει, θα με ρωτήσει πώς μπορώ και πίνωαυτό το κατάπλασμα, θα πει Αν είναι δυνατόν μιαΚολομβιανή να φτιάχνει τέτοιο καφέ, θα μεπαραμερίσει και: Να σου δείξω εγώ, μωρό μου, πώςφτιάχνουν καφέ. Κι εγώ θ' αποφασίσω, χωρίς να τοκαταλάβει, χωρίς να το πω ποτέ, μ' ένα αλλαγμένοβλέμμα που ούτε καν θα το προσέξει, ν' αφήσω τηνιστορία να τελειώσει.»