«Έχω φανταστεί ένα βιβλίο-μουσείο της καθημερινήςγραμματείας, όπου θα καταχωρίζονται χειρόγραφαμηνύματα αγνώστων, ταξινομημένα ανά κατηγορίες: αγ-γελίες για χαμένα ζώα, δικαιολογίες σε παρμπρίζ για ναμην πέσει πρόστιμο από την τροχαία, απεγνωσμένεςκλήσεις αυτοπτών μαρτύρων, αναγγελίες αλλαγής ιδιο-κτησίας, μηνύματα γραφείου, μηνύματα οικιακά, μηνύ-ματα που στέλνεις στον εαυτό σου. Ακούγοντας ένανγέρο να μου διηγείται τη ζωή του, σκέφτηκα: «Αυτός οάνθρωπος είναι μουσείο του εαυτού του». Ακούγονταςνα μιλάει ο γιος ενός μαύρου αμερικανού ακτιβιστή καιμιας γαλλίδας κοινωνιολόγου, σκέφτηκα: «Αυτός οάνθρωπος είναι ένα ready-made». Βλέποντας ένανάνθρωπο κατάχλομο, σκέφτηκα: «Αυτός ο άνθρωποςείναι φάντασμα του εαυτού του».Μοναδικό βιβλίο (τουλάχιστον από πλευράς δομής) στηνιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η Αυτοπροσωπο-γραφία παρουσιάζει τη σπαραχτική αντίφαση ν'αποτελεί από τη μια έναν ύμνο στη ζωή και στις λεπτομέρειες που συνθέτουν τη ζωή ενόςανθρώπου, κι από την άλλη τη διαθήκη ενός ανήσυχου, ιδιοφυούς καλλιτέχνη, ο οποίος, 65χρόνια μετά τον αφορισμό του Καμύ («Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεναξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας»), 2 χρόνιαμετά την έκδοση της Αυτοπροσωπογραφίας και 2 μέρες μετά την αποστολή στον εκδότητου των χειρογράφων του τελευταίου βιβλίου του στο οποίο πραγματεύεται τηναυτοχειρία του καλύτερού του φίλου, αυτοκτόνησε.