Οι Βάκχες δεν είναι σπουδή διονυσιακής τελετουργίας ούτε μελέτη επί της θρησκευτικής υστερίας. Αυτό που πραγματεύεται ο δραματουργός είναι η αιώνια σύγκρουση θεού και ανθρώπου.Ο Διόνυσος καταφθάνει στη Θήβα ως μύστης και συνάμα εκδικητής για να εισαγάγει τον ιερό θεσμό του βακχικού οργίου και να τιμωρήσει την οικογένεια της μητέρας του Σεμέλης. Ο γερο-Κάδμος και η Αγαύη πρέπει να δυστυχήσουν, διότι δυσπίστησαν σχετικά με τη θεϊκή καταγωγή του. Όσο για τον βασιλιά Πενθέα, πρέπει να πληρώσει για την ασέβειά του προς τον θεό.Ο βασιλιάς διαμελίζεται από την οιστρηλατημένη μητέρα του. Όταν ο πέπλος της παραίσθησης και της έκστασης σκίζεται, η Αγαύη περιέρχεται στην έσχατη υπαρξιακή ένδεια.Έγινε παιδοκτόνος υπηρετώντας τον καινούριο θεό, η εισβολή του οποίου φέρνει μια πνευματική επανάσταση που δεν συντελείται αναίμακτα. Θεός και άνθρωπος συγκρούονται με μισαλλόδοξη βιαιότητα. Η τυραννία της λαϊκής θρησκευτικής δοξασίας ενάντια στην αυθάδη ξιπασιά του ανήλεου σοφισμού.Στην έρημο της καταστροφής τους, η Αγαύη και ο Κάδμος βρίσκουν στήριγμα στη συμπόνια. Στο ακρότατο του ανθρώπινου πόνου, που προδικάζεται από τον παντοδύναμο Δία (πάλαι τάδε Ζευς ουμός ε' πένευσεν πατήρ), στέκεται η ηθική αξιοπρέπεια - η αποδοχή του μοιραίου. Η περηφάνια του νικημένου σε άνισο αγώνα.