Ο ποιητής είναι μάνα και πατέρας της γλώσσας που τον ακολουθεί όπου κι αν πάει. Όταν πεθάνει ο ποιητής, η γλώσσα στέκεται συντριμμένη πάνω στον τάφο του, κλαίγοντας τον χαμένο αφέντη της, ώσπου να 'ρθει κάποιος άλλος ποιητής (...).Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.