Βρεθήκαμε μαζί στην ίδια στάση, εγώ κι ο κανένας·που είχα τα πάντα σχεδόν κι εκείνος μόνο τα μαύρα του χέρια,που είχα τα πάντα να χάσω κι εκείνος κανέναν.Το μαύρο του σώμα το 'χε κυρτωμένο,κι εγώ ο λειψός, από σθένος σωμένος,σταθήκαμε του ενός με χαμόγελο ο άλλος.Στα μάτια μας μέσα κάθε άγχος θα σβήσει·καιρό τώρα ο ένας κρατώντας το χέρι του άλλου,λιτοί στην σκέψη πως δεν έτυχε να 'μαστε ίσοι.Κι όπως έτσι μας στίβαξ' η μοίρα,στα μαύρα του μάτια κοίταξα κι είδα,κι ας διαφέρουμε τόσο, πως είμαστε ίδιοι.