Αλλάζει ο κόσμος και πρέπει ν’ αλλάζειο τρόπος μας που γράφουμε ποιήματαείναι το κλειστό δωμάτιοπολύ πια σκοτεινό, ο αέρας μυρίζειμούχλα κι αποφορά αφώτιστης γωνιάς δρόμου ?στη μέση νύχτακαι το χέρι μας, το χέρι μας αγγίζει μόνο το άλλο μας χέρι – δεν αρκείούτε στην αίσθηση που αφήνει η αφή, ούτε στο σχέδιο που κάναμεγια τον εαυτό μας, για τον κόσμο, μέσα σε τετραγωνισμένα μέλλοντα ακριβείαςυπάρχει τρόπος; θα μου πεις? υπάρχει, δεν υπάρχει, πρέπει να υπάρξει, αλλιώςγιατί ανησυχούμε για τις μέλισσες που φθίνουν και πλέον δεν θα δίνουνεπικονίαση στην ανθισμένη μας φαυλότηταο κόσμος όλος ξέρει πως δε χωράμε πια σ’ αυτόν τον κόσμο, οπότελέω να στρέψουμε το βλέμμα μας σε κάποιον έστω λίγο κι αφιλόξενο ουρανό, αρκείνα κρατιόμαστε σφιχτά – το σκοτάδι όλο θα πυκνώνειμέσα κι έξω απ’ τις λέξεις, αγάπη μου.