Μνήμη ύπουλο φίδι αθόρυβο Κάνει τα δάκρυά σου να τρέξουν γρήγορα Είσαι ήσυχος κι ορμά βίαια και δεν το περιμένεις Η αναπνοή σου σταματά και παύεις στο λεπτό να είσαι στο παρόν Φέγγουν δεν φέγγουν τα αστέρια η πραγματικότητα δεν ωφελεί Ξεκοκαλίζει με απληστία τη στιγμή Βρίσκεσαι απροετοίμαστος «Πεθαίνω» είχες πει «από αγάπη» και τώρα τ' ακούς ξανά Νόμισες πως θα μπορούσες να ξαναονειρευτείς Πόσες φορές κάθε μέρα ξεφλούδιζες τον πόνο και νόμισες πως έφτασες στο τελευταίο ντύμα Σου έχω νέα έχει κι άλλο Πόσο πολύ σ' αγαπώ Ξεγυμνώνεσαι Κι η νύχτα είναι νέα ακόμα η μνήμη φιλάρεσκη σε νίκησε πάλι έτσι απλά με τρεις λέξεις. [Από την έκδοση]