ΑμφιδρομέςΈτσι φτάσαμε εδώδιολισθαίνονταςθαρρώντας πως κρατάμε τη ζωή μαςταξιδεύονταςμε φορτωμένες καρδιέςενώ παντού βραδιάζει…Μα περισσότερο εντός μαςκαθώς πορευόμαστεκυρίως με αναλαμπέςθλιβερά σκιάσματαστον τοίχο της μοναξιάς…Μεγάλο του ανθρώπου προσόνη ανάγκη προσωπικής επιβεβαίωσηςτης περιπέτειας της ύπαρξης.Τεράστια του ανθρώπου ατέλειαη υποχρέωση ατομικής διαπίστωσηςτης Σισσύφειας πορείας του.Μια ποιητική περιπλάνηση στο εφήμερο και το ουσιώδες, εκεί όπου η μνήμη, ο χρόνος και η ανθρώπινη μοίρα διασταυρώνονται. Οι Αμφιδρομές ανατέμνουν τη ροή της ύπαρξης, άλλοτε με λεπτή ειρωνεία, και άλλοτε με μελαγχολική τρυφερότητα, αποτυπώνοντας στιγμές που χάνονται, αλλά και αλήθειες που παραμένουν.Με γλώσσα λιτή, αλλά αιχμηρή, ο Νίκος Κ. Ζούμπος μας καλεί σε μια αναμέτρηση με το παρελθόν, το παρόν και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα ποιητικό σύμπαν όπου το φευγαλέο αποκτά βάρος και το ασήμαντο αποκαλύπτει τη δύναμή του.