Πέρασα όλη τη ζωή μου όρθιασε ένα λεωφορείο άγονης ζωήςΣαν έτοιμη μονίμως για μια έξοδοΚαρδιά πιασμένη σε χειρολαβήΤράνταγμα σε κάθε απότομο φρενάρισμαΠάντα ένα τέλος στη στροφήΧωρίς καμιά προειδοποίησηΚι ανάπαυση καμιάΟύτε ένα κάθισμα ασφαλείαςνα προσφέρει μία πρόθεση ευγενήςαπό ένδειξη έστω σεβασμούστην έλλειψή μουή στην υπερήλική μου ανάγκηΣκέφτομαι τώρακάτω από το φως μιας λογικήςπόσο στριμώχτηκαν τα αιμοφόρα λόγια μουώστε να μην ακούγεται ο χτύπος τουςΕνώ θα μπορούσαντην ώρα μιας αιχμήςνα γίνουνε ποτάμιΝα με εκβάλουν σε πάθη ωκεανών