Αφήναμε τις λέξεις να γίνονται ιστορίες,να γίνονται όνειρα,να γίνονται προσδοκίες,δεν σταματήσαμε στης βεβαιότητας τη λόγχηπου τη σωστή στιγμή ξέρα να διαπερνά τα στήθη.Άλλη πάλι φοράθελήσαμε να πιστέψουμε το στολισμό τουςπου φούσκωνε τη ματαιοδοξία μας,που νέρωνε το βέβαιο καθολικισμό μας,γιατί γνωρίζαμε την όψη της συντριβήςτις πτώσεις και μεταπτώσεις,μα είναι ωραίο πού και πούνα πιστεύεις.Μοιάζει με νανούρισμα,με απαλό χάδι,άλλωστε είναι κουραστικό να ξέρειςπως όλα με μια εκπνοήθα χαθούν,είναι ωραία να κανακεύεις πού και πούτις αυταπάτες των άλλωνκαι τις δικές σου.