ΩΡΑ ΜΗΔΕΝΘέλω να ξέρεις είπες,με στάση ενοχλημένης έπαρσης,πώς δεν υπήρχανε ποτέ τα όνειρα,κι έφυγες διασχίζοντας περήφανα τον Ναό,γεμάτο εμπόρους αγαθών,συνδιαλλαζόμενες ψυχές και ιδέες.Πόρνες και πωλητές αξιών,μαστροπούς και διεφθαρμένους ευεργέτες,με απλωμένη πραμάτεια στα πανέρια.Κι εγώ έστρεψα την πλάτη μου στον ήλιο,κοιτώντας σε σ’ απομακρύνεσαιδυνατή και ολομόναχηπληρωμένη και αλώβητη,κρατώντας στα χέρια σου το τρόπαιο,μια σταγόνα δικής μου περηφάνιας.Τότε άνοιξα τη χούφτα μου,με τον κρυμμένο θησαυρό μουκαι χάιδεψα τη λάμψη των ματιώνπου σου ’κλεψα κρυφά γελώντας. ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ