ΑΜΦΙΜΕΤΡΟ23-7-2020 Σ.Κ.Σύρθηκε απαλή, φωνή μιας πλήρους αναπνιάς,Αχολογιά της συντομίας, του παραπόνου. – Να!, που:Σαν να τυλίχτηκε με βια ιστός, τρωτήΚαι πρώιμη αραχνιά,Να την πιάσει, υπομονετική. Κυλήθηκε,Και ό,τι γλίτωσε απαλά, φωνητικά εσύρθηκε,Και, ως πάντοτε έτσι:Λίγο, – ακούστη, πένθιμα, από κάπου: «Κουρσεύτηκα απ’ τα χέρια του Θανάτου,Πιασμένος απ’ τα βρόχια των ματιώνΤα σκοτεινά, τα διάφανά του,Παντοτινά. – Κι ωστόσο, στην καρδιά τα λόγιαΜού βρήκε φιλικά, θερμά, αληθινά και φλόγια!Μη: μοιρολόγιαΣτην ταπεινή ψυχή μιας αληθούς φροντίδας,Σαν γυρολόγια ουτιδανά!Μόν’ ακούστε στων παιδιών μου, νέας φροντίδαςΤα διάφανα, ντόμπρα και καλά:Λόγια που αντιστοιχούν στη ζέουσα Μοίρα.Στη νέα σοδειά, σαν φουρνιστά που άφησα γύραΚαρβέλια γλυκά, ζυμωτά… – Ωσάν θυρίδαςΌπου αναζωογονεί τον Κόσμο τον παλιό, μια στάση:Στην Πλάση, φυτική, για να γιορτάσειΜε χάρες φυσικές, με προσφορές τοις πάσι,Από αγνό προζύμι, λάδι και από δυόσμο!…»Και σε κουκούλι τρέφει την προνύμφη του,Ως να’ βγουν τα λόγια: πλέρια από την τύρφη του,Άρωμα ολόγιομα, γευστικού άρτου σταφιδάτου,Με δυο βλαστούς που ανοίγουνεΑπά στα δυο φτερά του!