Στ’ απόγευμα του χρόνου βαδίζωσε ερημικά τοπίακαι δεν σωπαίνω, φλυαρώ.Οι λέξεις μου σπαρταρούν,τα γλαροπούλια μου τις οδηγούνκι εκείνα της ξηράςκι εκείνα της θαλάσσης.«Στίχο να φτιάξεις»μου μηνούν.Απ’ την φωλιά του πόνου,βάλε τη δύναμή σου για να βγουν.Μην σκέφτεσαι το τι θα πουν.