Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε σε κάποιο τόπο μακρινό ένας βασιλιάς, που με τα καλά ή με τα άσχημα, δεν ξέχναγε ποτέ να ευχαριστεί κάθε πρωί τον ήλιο. Ήταν ένας σοφός και υπερήφανος άνδρας, και όπου κι αν βρισκόταν, σκόρπαγε το φως. Όταν όμως έγινε εκατό χρονών, έπεσε βαριά άρρωστος. Ο πυρετός του, που κρατούσε μήνες, δεν έλεγε να πέσει. Όλα έδειχναν ότι οι ημέρες του ήταν μετρημένες. Η αρρώστια που τον βασάνιζε είχε μολύνει τελευταία και τους πνεύμονες. [...] (Από την έκδοση)