Η γέννηση (γένεση) μιας Αυθεντίας δεν πρέπει να συγχέεται με τα εξωτερικά σημεία της αναγνώρισής της. Είναι αλήθεια ότι η Αυθεντία υπάρχει μόνον εφ' όσον αναγνωρίζεται: ο Κύριος είναι Κύριος του Δούλου του μόνον εφ' όσον ο δεύτερος τον αναγνωρίζει ως τέτοιο (ή αναγνωρίζει τον εαυτό του ως Δούλο), κ.λπ. Άρα, μπορούμε να πούμε ότι η γένεση της Αυθεντίας είναι η γένεση της αναγνώρισής της απ' όσους θα υποταχτούν σ' αυτήν. Ωστόσο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο μπορούμε να πούμε -επειδή είναι το ίδιο πράγμα- ότι η Αυθεντία καθιδρύεται απ' όσους υποτάσσονται σ' αυτήν: είτε δεν υπάρχει Αυθεντία καθόλου, είτε αναγνωρίζεται από το απλό γεγονός της ύπαρξής της. Η Αυθεντία και η αναγνώριση της Αυθεντίας είναι ένα και ταυτό.