«Kι όταν κάτσαµε τελικά και τα είπαµε οι δυο µας, είχε πολλά να µου πει κι αυτός. Παρόµοια µε ταδικά µου. Ένα µεγάλο παράπονο κι ένα µεγάλο γαµώτο ο υπέρτιτλος. Γιατί µου το έκανες αυτό όλααυτά τα χρόνια; Γιατί µε µίσησες τόσο φθονερά; Γιατί δεν κάτσαµε ποτέ να µιλήσουµε; Και γιατίποτέ δεν µε αποδέχτηκες; Κι εδώ µόνο µία επιλογή. Άνευ όρων αποδοχή. Ακριβώς όπως ήµουν.Στο τώρα. Όχι στα “όταν” που ποτέ δεν ήρθαν».Σ ένα τρυφερό, θαρραλέο και πολύ προσωπικό βιβλίο, ο Στέφανος Ξενάκης ανοίγει την καρδιά καιτο µυαλό του, φωτίζοντας πολύπλευρα τη σηµαντικότερη σχέση της ζωής µας, αυτή µε τον εαυτόµας. Ίσως το κοµµάτι µας που περισσότερο απ όλα χρειάζεται αποδοχή, είναι το δύσκολο, τοβρόµικο, το σκοτεινό, αλλά και το πιο πολύτιµο.«Δύσκολο να δηµοσιεύσω τους διαλόγους αυτούς;Αφάνταστα πιο δύσκολο να τους κάνω.Όµως και αφάνταστα λυτρωτικό»