Ο Καππαδόκης Σεραφείμ Ν. Ρίζος, ο Σινασίτης συγγραφέας, μαζί με πολλούς άλλους αντιλαμβάνεται την ιστορία της πατρίδας του όχι μόνον ως αποτέλεσμα αρχειακής έρευνας αλλά και ως βίωμα: ο αφηγητής του παρελθόντος μεταφέρει πραγματολογικά στοιχεία από έντυπα τεκμήρια, αλλά και από άγραφες, ιδίως πηγές. Η αξία αυτού του τύπου της εξιστόρισης έγκειται στην μοναδικότητα των πληροφοριών που αποθησαυρίζει. Πρόκειται για μαρτυρίες γηγενών, τώρα πια, με το πέρασμα του χρόνου αναντικατάστατες. [...]Μια υποδειγματική στο είδος της δίτομη εργασία, με την οποία ο Ρίζος συγκροτεί ένα γερό πλέγμα τοπικής αυτογνωσίας έτσι ώστε ο επαγγελματίας ιστορικός, σε μέλλοντα χρόνο, να καταστεί ικανός να διαχειριστεί το πρωτογενές αυτό υλικό με διαφορετικό σκεπτικό. Υποτάσσοντας τα καθέκαστα σε κανόνα ο επιστήμονας θα χρησιμοποιήσει όργανα ακριβείας για την ερμηνεία των φαινομένων. Θα λέγαμε λοιπόν ότι ο συντάκτης της διατριβής Η Σινασός κινείται στο μεταίχμιο: ούτε επαγγελματίας ιστορικός λογίζεται ούτε και αποκλειστικά ερασιτέχνης. [...]Μεθοδολογικά δεν πρόκειται για ιστορική σύνθεση. Ο αφηγητής δεν συνθέτει αλλά παραθέτει γραμμικά το υλικό του: κατά βάθος δεν θεωρεί ότι είναι ιστορικός αλλά ένας εγγράμματος στρατευμένος στην υπηρεσία του συνόλου. Η Σινασός εντάσσεται σε ένα ιδεώδες κοινοτικό όπου το αίτημα ιστοριογραφικής ανάταξης της πατρίδας καταλαμβάνει τον χώρο που αρμόζει. Η ιστορία της γενέθλιας πόλης για τον δημιουργό, συνιστά έργο ζωής. (από το εισαγωγικό σημείωμα, Ιωάννα Πετροπούλου)