Από τη συναναστροφή μου με τους στοχαστές που με έθρεψαν γεννήθηκε Η δόμηση του εαυτού, ένα είδος εγχειριδίου μετά τη μάχη που ελευθερώνει το μυαλό από την τροχοπαίδη του. Ο συγγραφέας αυτών των γραμμών, συνηθισμένος στις αντιξοότητες, μοχθεί να αφεθεί στη γλύκα της ζωής και να γευτεί το δικαίωμα της ύπαρξης. Συχνά το βάρος του παρελθόντος, το αίσθημα ενοχής, ο φόβος και οι εξαρτήσεις της κάθε μέρας δεν τον αφήνουν να περπατά ελεύθερα. Αυτή η ανημπόρια με κάνει να ζυγιάζω τα οφέλη της φιλοσοφίας και να παλεύω να καταλάβω το ρόλο της στη ζωή μου.