Το τέταρτο κατά σειρά πεζογράφημα της Μέλπως Αξιώτη, είναι το έργο που την απασχόλησε περισσότερο από κάθε άλλο στη ζωή της και σημαδεύει τη τελευταία φάση της πνευματικής δουλειάς της γιατί ενσαρκώνει μια εναγώνια προσπάθεια επιστροφής και ανασύνδεση με τη γενέθλια γη. Τη Μύκονο.