ΞΥΠΝΗΜΑΑνασκαλέψαμε μια μέρατη σιωπή μας,σαν μεθυσμένοι που δεν μπορούννα σωπαίνουν πια.Τα κατάβαθα ρίγη βγήκανκρατώντας λαχτάρες παλιές,λογής λογής όνειρα σκονισμένα.Ψηλάφισαν το πρόσωπό μαςνα βρουν τα ίχνη του πόνου.Ξαγρύπνησαν μαζί μας.Έδυσαν και ανέτειλαν κι άλλη φόρα.Μείναμε έτσι ασάλευτοιμέσα στον χρόνο, σαν αιωρούμενοισε μια αιώνια στιγμή.Νιώσαμε τη βροχή να κυλάειστις μέρες μας.Είδαμε τα αόρατα νήματανα γράφουν την ιστορία μαςαπ’ την αρχή.Αναγνωρίσαμε τα μονοπάτιατης ζωής μας και πήραμε πίσωτη δύναμή μας ξανά.