ΟΙΚΟΔ/ΤΗΣ: …γιατί είμαι ένας σκλάβος… ξέρετε ποιες ελευθερίες μού απομείνανε; …να διαλέγω μία γραβάτα που κοστίζει ένα μισθό υπαλλήλου, αλλά να μην τολμώ να μη φορώ γραβάτα… να έχω χίλιους εργατοϋπαλλήλους να δουλεύουν για μένα, αλλά να μην τολμώ τώρα πια να μην τους έχω… κάθε μέρα σχεδόν έχω μια σύσκεψη με σοβαρότατα θέματα… ξέρετε τι κάνω… προσέχω τα μάτια τους, προσέχω τις μύτες τους, τα δόντια τους, τα δάχτυλά τους, τη φωνή τους, τις λέξεις τους και αναρωτιέμαι «τι σχέση έχω εγώ μ’ αυτούς και μ’ αυτά που λένε»… κι αυτό που θέλω ολόψυχα είναι να τους παρατήσω, να πάω στον πρώτο μανάβη να πάρω μια σακούλα μανταρίνια, να τρέξω στο λόφο του Φιλοπάππου… να ‘ναι μια ωραία λιακάδα… να κάτσω στα χόρτα… δεν το ‘χω κάμει όμως, ούτε θα το κάμω… ό,τι δεν μπορείς πια, δεν είναι κι ένας θάνατος;Απόσπασμα από το θεατρικό έργο: «Ο αόρατος θίασος», από το Θέατρο, τόμος Δ’, Κέδρος, 1989